czwartek, 1 marca 2012

Prawidłowe korzystanie z patelni teflonowych gwarancją smacznych i zdrowych potraw

Autorem artykułu jest Ekspert


Czy wiesz jak prawidłowo korzystać i dbać o Twoją ulubioną patelnię teflonową? Jesli nie, poświęć kilka chwil na zapoznanie się z poniższym tekstem. Dzięki niemu używanie patelni bedzie na pewno bezpieczne dla zdrowia

patelnia_teflonowaPrzechowywanie

Bardzo ważne jest prawidłowe przechowywanie patelni. Przypadkowe trzymanie razem z innym sprzętem wykonanym z metalu, może spowodować zadrapania na jej powierzchni. Zawsze przechowuj swoja patelnię i naczynia do pieczenia o nieprzywierającej powierzchni w sposób przemyślany i nie dopuść, aby inne metalowe garnki o cienkich, ostrych krawędziach były do nich wkładane.

Nie dopuść też do nagłych zmian temperatury wody

Wkładanie gorącej patelni o nieprzywierającej powierzchni do zimnej lub letniej wody może spowodować jej odkształcenie. Odkształcona patelnia nie będzie równomiernie odprowadzać ciepła, a jej możliwości smażenia będą ograniczone. Przed zanurzeniem w wodzie, patelnia powinna być całkowicie wystudzona.

Nie stosuj metalowych przedmiotów podczas smażenia

Unikaj używania jakichkolwiek przyrządów metalowych do mieszania, przewracania produktów bezpośrednio na nieprzywierającej patelni. Najlepsze do tego będą przyrządy wykonane z drewna, plastiku lub silikonu. Nawet dorywcze stosowanie widelca do przewracania produktów może wyszczerbić lub zarysować Twoja patelnię.

Używaj delikatnych zmywaków

Używanie ostrych zmywaków metalowych lub o ostrych powierzchniach, może spowodować ścieranie powierzchni Twoich naczyń. Należy zawsze używać zmywaków plastikowych lub miękkich gąbek. Pozostawienie przez chwile patelni do namoczenia resztek produktów umożliwi Ci jej umycie jedynie przy pomocy ciepłej wody, łagodnego płynu i miękkiej ściereczki.

Mycie w zmywarce

Detergenty używane do mycia w zmywarce są zazwyczaj zbyt silne dla większości powierzchni nieprzywierających stosowanych w naczyniach kuchennych a ich używanie prowadzi do ścierania powierzchni. Również zadrapania patelni mogą spowodować, iż woda nie wyschnie do końca i pojawi się rdza. Sprzęt o nieprzywierającej powierzchni myj ręcznie i dokładnie osusz przed schowaniem.

Uważaj z mocnym ogniem

Większość naczyń o nieprzywierającej powierzchni jest przystosowana do pracy na niskim lub średnim ogniu. Zbyt wysoka temperatura może spowodować, że powierzchnia patelni pokryje się pęcherzykami, ulegnie starciu lub odkształceniu.

---

ExtraZakupy.pl

Internetowy sklep z artykułami gospodarstwa domowego

Polecamy szeroki wybór patelni, sztuccow, garnkow, nozy, kompletow obiadowych i kawowych a także porcelany znanych firm Gerlach, Chodzież, Krosno, Ćmielów, Prymus AGD i wielu innych

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Zdrowe odżywianie w ciąży

Autorem artykułu jest Tobiasz Duda


Ważne dla kobiet w ciąży! Klika zasad i odpowiedzi na pytania np. jak powinna wyglądać dieta w ciąży? Jakie witaminy i sole mineralne są potrzebne? Jakie znaczenie ma oczyszczanie organizmu z toksyn?

Jeśli nie byłaś chora na różyczkę, musisz nie zapomnieć o szczepieniach – przynajmniej na 2 miesiące przed staraniem się o dziecko. Unikaj styczności z chorującymi na różyczkę w czasie ciąży, dlatego że infekcja jest w stanie wywołać wady wrodzone dziecka. W trakcie trwania ciąży nie zapomnij o systematycznych wizytach u ginekologa i potrzebnych badaniach kontrolnych. Dzięki temu poznasz które witaminy i minerały powinnaś jeść i jak musi wyglądać twoja dieta w ciąży, ginekolog będzie wiedzieć po wynikach badań czego Ci brak.

Chcąc zajść w ciąże, skonsultuj się ze swoim lekarzem w sprawie stosowania kwasu foliowego. Możesz tym sposobem zapobiec różnym problemom podczas ciąży. W czasie około koncepcyjnym i w trakcie ciąży unikaj zażywania lekarstw bez wskazań lekarskich. Zmień swoją dietę również już przed ciążą na zdrowe odżywanie, bogate w witaminy zwłaszcza a i e.

Przestań palić – zminimalizujesz wtedy możliwość zbyt wczesnego porodu lub małej wagi urodzeniowej dziecka. A zanim zajdziesz w ciąże przeprowadź oczyszczanie organizmu z toksyn. Dbaj o siebie, wypoczywaj, ale nie leniuchuj. Dużo spaceruj, uprawiaj wskazaną gimnastykę.

Nie zapominaj o tym że dieta w ciąży musi być bogata w bardzo ważny, a często niedoceniany pierwiastek (aż 1/2 kobiet nie przyjmuje jodu) potrzebny przyszłym mamom. W naturalny jod jest w rybach morskich, owocach morza, szpinaku. Dlaczego jest potrzebny? Ma istotne znaczenie dla powstającego mózgu, chroni przed chorobami tarczycy u mamy.

W trakcie ciąży poleca się branie żelaza zwłaszcza w II i w III trymestrze ciąży. Twoja dieta w ciąży musi być wzbogacona o produkty mające dużo żelaza: suszone owoce, orzechy nerkowca, migdały, brokuły i wątróbkę. Produkty te powinno się łączyć z warzywami bogatymi w witaminy C i E, które pomagają wchłaniać żelazo. Dlaczego żelazo jest takie istotne? Zrównoważona ilość żelaza w organizmie zapobiega anemii u mamy i maleństwa.

Dieta w ciąży i całe zdrowe odżywianie może być skomplikowane do złożenia tak, aby codzienne menu zawierało wszystkie potrzebne składniki. Zaleca się wtedy posiłkować się suplementami diety stworzonymi specjalnie dla przyszłej mamy.

---

Naturalne suplementy diety Calivita

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Alergia pokarmowa u dzieci

Autorem artykułu jest Quality Food


Coraz częściej spotykamy się ze zjawiskiem alergii pokarmowej u dzieci. Jeżeli będziesz lub jesteś Mamą zobacz na co warto zwrócić uwagę.

Jaka żywność uczula?

Przede wszystkim uczulać może każde pożywienie. Do grona najbardziej powszechnych alergenów pokarmowych zaliczamy: mleko i jego przetwory, jaja, owoce cytrusowe i drobno-pestkowe, kakao, skorupiaki i mięczaki, gluten, sezam i orzechy, soję i kukurydzę, ryby (słodkowodne w mniejszym stopniu niż morskie). Nie mniej jednak alergenem pokarmowym nie zawsze jest jakiś konkretny artykuł spożywczy, a właściwie to jego składnik (np. białka mleka), ale mogą to też być:

- zanieczyszczenia spożywanej żywności;

- substancje dodatkowe i konserwujące stosowane podczas procesu produkcji środka spożywczego, w tym bardzo często substancje wzmacniające smak i zapach (np. metadwusiarczan sodu, glutaminian sodu, pochodne kwasu benzoesowego);

- substancje szkodliwe powstające podczas produkcji (np. nitrozoaminy).

Z tego też powodu identyfikacja czynnika alergizującego często jest dość problematyczna. Na pocieszenie wspomnę, że są też produkty zaliczane do grupy najmniej alergizujących i są to: ryż, gruszka, karczoch, mięso jagnięce.

Ryzyko wystąpienia alergii u dziecka

Jeśli planujemy dziecko, to w prosty sposób możemy określić ewentualne ryzyko wystąpienia alergii u naszej pociechy. Jak łatwo się domyślić, im większe obciążenie genetyczne alergią w najbliższej rodzinie, tym wyższe prawdopodobieństwo, że maluch będzie nią obciążony. Jeśli u jednego z rodziców występują objawy alergii, to ryzyko jej wystąpienia u dziecka kształtuje się na poziomie 20-40%. W przypadku, gdy zarówno mama jak i tata jest alergikiem to prawdopodobieństwo wzrasta do poziomu 40-60% - w przypadku gdy rodzice mają różne objawy alergii i aż do 72%, gdy maja takie same objawy alergii. Ryzyko alergii u potomka wynosi ok. 30%, gdy jego brat lub siostra jest alergikiem.


---

Ewa Świętochowska

Doradca żywieniowy Quality Food

www.qualityfood.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Nieznane możliwości witaminy C

Autorem artykułu jest Alexus


O działaniu witaminy C na organizm ludzki powiedziano już wiele. Zdania są podzielone. Krytykowana i pozostawiana na marginesie medycyny. Czy jednak słusznie?
Badania naukowe pokazują, że niewiedza i ignorancja świata wyrządza wielką szkodę.....

Przeprowadzono już dostatecznie wiele badań – stosując sprawdzone metody podwójnie ślepej próby klinicznej, z udziałem grupy kontrolnej zażywającej placebo – by upewnić się, czy witamina C rzeczywiście posiada wiele cennych właściwości leczniczych. Wyniki okazały się pozytywne.
Warto pamiętać, że wszystkie informacje tu zawarte dotyczą naturalnej witaminy C, która posiada dobrą wchłanialność i nie podrażnia układu pokarmowego.
Kiedy warto uzupełniać nasze pożywienie witaminą C?

– w celu naprawy naczyń krwionośnych;

– jako element walki z żylakami i hemoroidami;

– w celu utrzymania elastyczności skóry (wspomaganie produkcji kolagenu i przeciwdziałanie powstawaniu zmarszczek);

- w profilaktyce zawałów serca i udarów mózgu;

– jako naturalny przeciwutleniacz;

– w utrzymaniu elastyczności stawów (produkcja kolagenu).

Kto powinien zażywać dodatkowe dawki witaminy C?


– osoby z podwyższonym lub niskim poziomem cholesterolu

Badania dowodzą, że przyjmowanie witaminy C przywraca do normy poziom cholesterolu osobom, u których jest on zbyt niski, utrzymuje go bez zmian tam, gdzie jest prawidłowy i obniża wszystkim tym, którzy poziom cholesterolu mają za wysoki. Witamina C podwyższa także poziom we krwi lipoproteiny dużej gęstości (HDL), czyli "korzystnego cholesterolu". Substancja ta ma pozytywny wpływ na stan naczyń wieńcowych, gdyż wychwytuje cząsteczki cholesterolu w naczyniach krwionośnych i przenosi je do wątroby, gdzie ulegają zniszczeniu.

– osoby chorujące na cukrzycę

Brak odpowiedniej ilości witamin i składników odżywczych prowadzi do nieprawidłowego metabolizmu cukrów. Trzustka nie produkuje wystarczającej ilości insuliny, czego skutkiem są trudności w metabolizmie węglowodanów, czyli pojawia się choroba metaboliczna jaką jest cukrzyca.

Duże ilości witaminy C mogą zmniejszyć zapotrzebowanie na insulinę. Badania prowadzone przez prof. Pflegera z Uniwersytetu w Wiedniu dowiodły, że dodatek 300 do 600 mg witaminy C dziennie do pożywienia poprawia znacząco metabolizm u diabetyków. Poziom cukru we krwi obniżył się średnio o 30%, zapotrzebowanie na insulinę zmalało o 27% oraz zaobserwowano brak cukru w moczu.

Warto zaznaczyć również, że cząsteczka glukozy (cukru) i witaminy C są do siebie podobne. Jeżeli zatem cierpimy na brak
witaminy C, która jest niezbędna również do utrzymania elastyczności naczyń krwionośnych, wówczas dochodzi do zamiany molekuły C molekułą glukozy. Taka pomyłkowa zamiana leży u podstaw choroby sercowo-naczyniowej o podłożu cukrzycowym.

– w profilaktyce przeciwnowotworowej lub osoby zmagające się z tą chorobą

W 1990 roku Amerykański Instytut Onkologiczny wydał oświadczenie, iż „witamina C wykazuje szeroki wpływ na różnorodne funkcje biologiczne. Jest chyba najaktywniejszym związkiem wśród składników żywnościowych”. W około 120 opublikowanych sprawozdaniach witaminę C porównuje się do "szczepionki przeciwnowotworowej". Osoby przyjmujące witaminę C są o 50%
mniej narażone na ryzyko zachorowania na nowotwory, szczególnie nowotwory żołądka, przełyku, trzustki i jamy ustnej, ale również szyjki macicy, odbytu i sutka niż osoby, które jej nie biorą. Świadczą o tym badania prowadzone przez dr Gladys Block z Uniwersytetu Kalifornijskiego. Pięć posiłków zawierających owoce i warzywa dostarcza 200-300mg naturalnej witaminy C – wystarczająco dużo, by powstrzymać rozwój nowotworów. Ale dla lepszego zabezpieczenia trzeba dawkę uzupełniać.
Witamina C stosowana w dużych dawkach, uniemożliwia przekształcenie się w nitrozoaminy azotynów i azotanów znajdujących się w pożywieniu (dodatki spotykane najczęściej w wędlinach). Większość nitrozoamin ma działanie rakotwórcze i może wywołać raka żołądka lub nowotwór złośliwy jelit. Specjalista od oczyszczania organizmu G.P. Małachow, proponuje na 1 gram spożywanego białka zwierzęcego przyjąć 1 gram witaminy C, aby przeciwdziałać gniciu białka w jelicie.
Badania Amerykańskiego Narodowego Instytutu Onkologicznego wykazały, że dzienna dawka 5 g witaminy C zwiększa produkcję
limfocytów w organizmie, a dawka w granicach 10 g jest jeszcze skuteczniejsza.
Witamina C wykazuje bowiem zbawienny wpływ na limfocyty T.

– osoby cierpiące na choroby zakaźne

Już w latach trzydziestych XX wieku, dr med. Frederik Klenner badał potencjał leczniczy witaminy C. Jego eksperymenty na
sobie samym, swoich dzieciach i pacjentach, utwierdziły go w przekonaniu, że witamina C może zahamować rozwój chorób – szczególnie wirusowych stanów zakaźnych u dzieci – w przeciągu minut lub godzin od podania jej uderzeniowej dawki. Zauważył on i opisał także zjawisko spadku witaminy C we krwi u osób cierpiących na choroby zakaźne. Stopień niedoboru zależał od długości trwania choroby i nasilenia objawów. Stwierdził, że wiele tego rodzaju przypadków jest bezpośrednim następstwem poważnego braku witaminy w C w organizmie, graniczącego z niedoborem powodującym szkorbut.

– osoby narażone na duży stres

Długotrwały stres fizyczny lub psychiczny zwiększa ryzyko wystąpienia choroby sercowo-naczyniowej.
W czasie stresu organizm wytwarza duże ilości adrenaliny (hormonu stresu), która powoduje szybkie zużycie
witaminy C, gdyż do produkcji jednej molekuły adrenaliny zużywana jest jedna molekuła witaminy C. Jeżeli nie dostarczymy organizmowi odpowiednich ilości tej witaminy wraz z pożywieniem, stan taki może doprowadzić do osłabienia ścianek naczyń krwionośnych.

Na podstawie książki dr M. Rath "Dlaczego zwierzęta nie dostają zawałów serca tylko my ludzie"

--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

środa, 15 lutego 2012

Jak cukrzyca może wpływać na skórę?

Autorem artykułu jest Mariusz P.


W dzisiejszej rzeczywistości wygląd zewnętrzny jest niezwykle cenioną wartością. Warto dbać o siebie i dbać o własną skórę. Warto także wiedzieć, czy choroba cukrzycy wpływa na Twoją skórę.

W wyniku wahań lub nieodpowiedniej kontroli poziomu glukozy we krwi dochodzi do uszkodzenia układu nerwowego i naczyniowego, przez co zmniejsza się wydzielanie potu, a funkcje ochronne skóry ulegają ograniczeniu. Cechy charakterystyczne dla skóry diabetyków i osób z zespołem metabolicznym:

nadmierna suchość

✓ dokuczliwe swędzenie

✓ nadwrażliwość

✓ łuszczenie się

✓ kanarkowo-żółte zabarwienie

✓ rumieniec cukrzycowy (dotyczy cukrzycy typu I)

✓ skłonność do zmian wypryskowych, owrzodzeń, zaniku skóry i owłosienia oraz chorób o podłożu bakteryjnym

Najgroźniejsze powikłania cukrzycowe:

Owrzodzenia podudzi - ubytki sięgające w głąb naskórka, aż do skóry właściwej. To bolesne i trudno gojące się rany, których leczenie jest bardzo długotrwałe.

Stopa cukrzycowa to występowanie infekcji, owrzodzenia ¡/lub destrukcji tkanek głębokich stopy powiązane z zaburzeniami neurologicznymi i/lub zaburzeniami ukrwienia kończyn dolnych oraz czynników ryzyka urazu stopy. Jeśli nie zostanie podjęte odpowiednie leczenie, postępujący proces zapalny prowadzi do nieodwracalnych zmian i konieczności amputacji stopy lub jej części.

PODSTAWY PIELĘGNACJI SKORY DIABETYKÓW I OSÓB Z ZESPOŁEM METABOLICZNYM

Podstawą pielęgnacji skóry osób chorych na cukrzycę i osób z zespołem metabolicznym, a tym samym zapobiegania zmianom skórnym, jest zwalczanie suchości skóry. Do mycia ciała stosować należy preparaty łagodnie oczyszczające, nawilżające, nie zawierające mydła, o neutralnym pH. Po kąpieli lub prysznicu należy używać balsamów i kremów ochronnych, których celem jest zapobieganie utraty wody ze skóry Ciało należy osuszać, delikatnie dotykając skórę ręcznikiem - nie pocierać. Wszelkie niepokojące objawy na skórze - rany, otarcia, odparzenia itp. należy niezwłocznie konsultować z lekarzem pierwszego kontaktu (Podstawowej Opieki Zdrowotnej), lekarzem diabetologiem lub dermatologiem. Konsekwencjom negatywnego wpływu cukrzycy na skórę zapobiega odpowiednia pielęgnacja oraz systematyczna kontrola stanu skóry, połączona z właściwym wyrównywaniem cukrzycy i stosowaniem się do indywidualnych zaleceń lekarskich.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Cukrzyca- posiłki w podróży, restauracjach, specjalne okazje. Jak jeść i co jeść.

Autorem artykułu jest Mariusz P.


Każdy z nas czasami musi nagiąć swoje zasady i zjeść coś na szybko w restauracji czy w podróży. W cukrzycy te zasady są szczególnie ważne, bo musimy odżywiać się zdrowo i według określonych zasad.

Posiłki w restauracjach

Odżywianie się w restauracjach może być równie zdrowe jak posiłki przygotowywa­ne samodzielnie.Kieruj się poniższymi wskazówkami:

• Zamawiaj posiłki gotowane, grillowane lub pieczone, Unikaj mięsa tłustego i smażonego,

Wybieraj dania dietetyczne, Pytaj o składniki serwowanych dań. Zachowaj rozsądek przy wyborze posiłków i przekąsek. Podawane w restauracji mogą być zbyt obfite. Pamiętaj o przeliczaniu wymienników węglowo­danowych.

Unikaj spożywania posiłków typu fast food. Zawierają one dużo kalorii, tłuszczu i soli.

Dieta w podróży


W podróży dieta często bywa zmieniona pod względem ilościo­wym i jakościowym, dlatego należy być bardzo czujnym oraz aktywnie reagować na każdą niepokojącą zmianę w wynikach samokontroli.

W podróży z powodu zmiany diety mogą wystąpić zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Należy wówczas spożywać dietetyczne po­siłki (kleiki ryżowe), pić duże ilości płynów oraz częściej mierzyć poziom cukru we krwi.

Specjalne okazje

Na przyjęciach lub innych uroczysto­ściach możesz mieć ochotę na coś słod­kiego. Nie musisz z tego rezygnować. Przelicz ilość węglowodanów zawartych w serwowanych posiłkach i dostosuj do puli codziennego zapotrzebowania na wymienniki węglowodanowe.

Zaplanuj dawkę insuliny lub odpowiedni wysiłek fizyczny, który pomoże zużytkować nadmiar zjedzonych kilokalorii (energii).

Zapytaj gospodarzy o czas podawania posiłków. Może będzie koniecz­ne przesunięcie pory podania insuliny lub zjedzenie przekąski.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Wysiłek fizyczny leczy cukrzycę!

Autorem artykułu jest Mariusz P.


Wysiłek leczy cukrzycę Nasze mięśnie zużywają do pracy dwa podstawowe rodzaje paliwa – węglowodany i tłuszcze. Podczas krótkotrwałych wysiłków fizycznych, nieprzekraczających 15 minut glukoza pobierana jest głównie ze spichrza w mięśniach, jakim jest glikogen.

W czasie wysiłku glikogen przetwarza się w glukozę, a ta spala się uwalniając energię niezbędną dla skurczu mięśni. Po zakończeniu wysiłku nadmiar glukozy ulega ponownie przemianie w glikogen. Toteż po skończonym wysiłku poziom cukru u osób chorych na cukrzycę, jak też i u zdrowych wyraźnie się zmniejsza. Jaki jest bilans glukozy zdrowej osoby, w czasie wysiłku dłuższego niż 15 minut?

Jeśli wysiłek trwa dłużej, niż 15 minut glukoza musi być już dostarczana z wątroby, w której jest wytwarzana i skąd wraz z krwią dopływa do mięśni. Kiedy zdrowa osoba przedłuża ćwiczenia fizyczne – do ponad pół godziny – zaczynają się spalać zapasy tłuszczu. Najpierw tłuszcz uwalniany jest z mięśni (lokalny zapas), a później z tkanki tłuszczowej (stały zapas). W jaki sposób organizm reaguje na zakończenie dłuższego wysiłku? Po zakończonym wysiłku organizm usiłuje odbudować zapasy glikogenu w mięśniach i w wątrobie oraz zapas zużytych tłuszczów. Dokonuje tego pod wpływem własnej insuliny (osoby zdrowe i chorzy na cukrzyce typu II), lub pod wpływem insuliny wstrzykniętej penem lub strzykawką (osoby chore na cukrzycę typu I). Jeśli insuliny jest dużo, a cukru we krwi niewiele, (np. wskutek zużycia jej w czasie dłuższego wysiłku) – może dojść do silnego niedocukrzenia (hipoglikemii), które jest niebezpieczne dla zdrowia.

NIEBEZPIECZNY SPADEK CUKRU Czy w takim razie aktywność fizyczna jest zdrowa dla osób chorych na cukrzycę?

Zdecydowanie tak, jeśli cukrzyca jest dobrze leczona, a wysiłek racjonalnie kontrolowany – tj. nie prowadzi w czasie ćwiczeń do nagłego niedocukrzenia (hipoglikemii). Jeśli natomiast cukrzyca jest źle leczona (lub nie leczona wcale) i występuje z tego powodu nadmiar cukru we krwi (hiperglikemia) – to wówczas aktywność fizyczna jest przeciwwskazana.

Kiedy zatem nie wolno nam podjąć wysiłku fizycznego – ćwiczeń, gier sportowych, spaceru?

Jeśli stwierdzicie Państwo u siebie duże, ponadnormatywne stężenie glukozy we krwi oraz obecność acetonu w moczu – wówczas nie wolno podejmować żadnych wysiłków fizycznych! Najpierw należy wstrzyknąć sobie insulinę lub skorygować leczeniem farmakologicznym, aby znormalizować poziom glukozy we krwi i wyrównać cukrzycę.

Co ponadto powinien sprawdzić lekarz w ogólnym stanie zdrowia, zanim chory przystąpi do systematycznych ćwiczeń?

Przed pierwszymi próbami wspomagania leczenia cukrzycy wysiłkiem fizycznym należy wykluczyć ryzyko powikłań makro- i mikronaczyniowych, które mogłyby się pogłębić wskutek wysiłku. Dotyczy to zwłaszcza osób starszych. Należy też ocenić stan tętnic wieńcowych, zwrócić uwagę na choroby tętnic obwodowych oraz wykluczyć obecność retinopatii, nefropatii oraz neuropatii.

Jak uprawiać sport i ćwiczenia fizyczne dla rekreacji, aby nie narazić się na odwrotność hiperglikemii – niedocukrzenie (hipoglikemię)?

Po pierwsze trzeba wiedzieć, że osoba, która jest leczona insuliną i podejmuje większy niż zwykle wysiłek fizyczny, spala o wiele więcej glukozy w mięśniach. Z tego powodu może dojść do niebezpiecznego dla zdrowia niedocukrzenia. Zagrożenie to można ograniczyć – wstrzykując przed wysiłkiem fizycznym mniej insuliny, niż zwykle (najlepiej w konsultacji z lekarzem), lub zjadając więcej pokarmów bogatych w węglowodany.

Jeśli chorujemy na cukrzycę i chcemy grać w piłkę siatkową lub tenisa, przepłynąć dłuższy dystans lub wyruszyć na kilkukilometrowy spacer rowerowy, jak zabezpieczyć się przed niedocukrzeniem?

Po pierwsze powinniśmy zmierzyć stężenie glukozy przed zajęciami sportowymi lub rekreacją. W przypadku zbyt małego stężenia glukozy we krwi – należy przed podjęciem rekreacji zjeść pokarm obfity w węglowodany, np. kanapkę. W przypadku dłuższego wysiłku, np. kilkugodzinnej wycieczki rowerowej, czy spaceru należy zabrać ze sobą zapas suchego prowiantu obfitującego w wolno wchłaniane węglowodany (np. kanapki) i słodzone napoje. W przypadku pierwszych oznak niedocukrzenia (hiperglikemii): senności, zawrotów głowy, drżenia mięśni, osłabienia, bólu brzucha, przyśpieszenia tętna – powinniśmy wypić szklankę osłodzonego napoju oraz zjeść odpowiednią do planowanych wysiłków porcję prowiantu. W przypadku osób chorych na cukrzycę typu 1 przed rozpoczęciem długotrwałego wysiłku należy zmniejszyć o 30–50% dawkę strzykiwanej insuliny.

Co nas może spotkać w kilka godzin po zakończeniu ćwiczeń rekreacyjnych, gier sportowych, spacerów?

Po zaprzestaniu wysiłku fizycznego organizm próbuje zregenerować zapasy energii, które zostały zużyte. Oznacza to, że nawet w kilka godzin po skończeniu gry, czy spaceru może wystąpić silne niedocukrzenie, ponieważ komórki mięśniowe nadal pobierają cukier z krwi. Z tego powodu – w nocy, czy nawet następnego dnia może utrzymywać się deficyt cukru we krwi (hipoglikemia) wraz z jej nieprzyjemnymi, wyżej wspomnianymi objawami. Dobrym sposobem zapobiegania takim następstwom jest zmierzenie poziomu glukozy – po zakończeniu wysiłku i w zależności od wyniku zjedzenie posiłku odpowiednio obfitego w wolno uwalniające się węglowodany.

Jak uniknąć nadmiernego wysiłku fizycznego?

Niektóre z ćwiczeń – bieg, taniec, tenis, itp. mogą być niekorzystnym dla zdrowia nadmiernym wysiłkiem. Chorym na cukrzycę zaleca się więc regulację intensywności ćwiczeń fizycznych poprzez samoobserwację objawów przemęczenia, takich jak: obfite pocenie się, przyśpieszenie oddychania, uczucie zmęczenia. Jeśli odczuwamy nadmierne zmęczenie, powinniśmy zwolnić tempo ćwiczeń i odpocząć.

Czy są jakieś wymierne wskaźniki wysiłku, których chory nie powinien przekraczać?

Wymiernym wskaźnikiem intensywności wysiłku jest częstotliwość uderzeń tętna. Uważa się, że u pacjentów z cukrzycą wysiłek fizyczny nie powinien spowodować przekroczenia liczby 140 uderzeń tętna na minutę. (Łatwo jest policzyć uderzenia tętna mierząc ich liczbę przez 15 sekund i mnożąc przez 4). Zasadą powinno być jednak konsultowanie tego wskaźnika z lekarzem prowadzącym.

Czy przy poprawnym leczeniu i dobrym wyrównaniu cukrzycy umiarkowany wysiłek fizyczny jest bezpieczny i korzystny dla zdrowia?

Z praktyki medycznej i wielu badań naukowych wynika,że aktywność fizyczna jest podstawową (obok diety) profilaktyką zapobiegającą pojawieniu się cukrzycy typu 2, tj. (niezależnej od insuliny). Odwrotnie – brak aktywności fizycznej sprzyja ujawnieniu się cukrzycy tego typu. Pouczający jest wynik niedawnych 8–letnich badań blisko 90 tysięcy Amerykanek w średnim wieku (34 – 59 lat). Okazało się, że kobiety, które przynajmniej raz w tygodniu wykonywały intensywne ćwiczenia fizyczne znacznie rzadziej zapadały na cukrzycę typu 2. Podobne wnioski wyciągnięto z analogicznych badań mężczyzn z grupy najwyższego ryzyka. Każdy wzrost wydatku energetycznego na rekreację fizyczną o 500 kcal (przybliżony: Równoważnik energetyczny 1,5 –godzinnego spaceru, 1-godzinnej jazdy na rowerze, 40–minutowego biegu, itp./1, s 262) – zmniejszał ryzyko cukrzycy niezależnej od insuliny o 6%.

Jakie ćwiczenia fizyczne uznaje się za szczególnie pożyteczne dla chorych na cukrzycę?

Do takich ćwiczeń zalicza się: wolny i niezbyt szybki marsz, pływanie (w basenie), wiosłowanie, spokojny taniec, nieforsujące gry z piłką, badmington, spacerowa jazda na rowerze, gimnastyka połączona z ruchem, bieg narciarski, łyżwiarstwo, a nawet zwykłe wchodzenie po schodach.

Dlaczego wysiłek fizyczny powinien być jedną z metod leczenia cukrzycy?

Wysiłek fizyczny powinien być, obok diety i farmakoterapii podstawowym sposobem leczenia cukrzycy. Ruch i ćwiczenia korzystne są dla wszystkich chorych na cukrzycę, zwiększają bowiem wrażliwość tkanek na insulinę. Zaś wzrost wrażliwości tkankowej poprawia homeostazę glukozy (tj. automatyczne równoważenie jej poziomu we krwi przez ustrój) i pozwala zmniejszyć dawki leków.

Czy leczenie przy pomocy wysiłku fizycznego dotyczy w równym stopniu obu typów cukrzycy?

W cukrzycy typu II(bez wstrzyknięć insuliny) – ruch i wysiłek fizyczny są podstawowym składnikiem leczenia. W cukrzycy zależnej od insuliny wprowadzenie wysiłku fizycznego jako czynnika leczniczego jest zalecane i bardzo korzystne. Leczenie to może jednak napotkać na pewne trudności, jeśli pacjent nie jest do tego właściwie przygotowany i przeszkolony.

PRZYGOTOWANIE DO WYSIŁKU FIZYCZNEGO W CUKRZYCY TYPU 1 ZALEŻNEJ OD WSTRZYKNIĘĆ INSULINY Kiedy chory na cukrzycę typu 1 nie powinien podejmować wysiłku fizycznego?

Podstawowym warunkiem podjęcia wysiłku jest – jak już wyżej wspomnieliśmy – bardzo dobra kontrola cukrzycy. Stężenie glukozy we krwi na czczo większe od 140 mg% (7.77 mmol/l), a w 2 godziny po wysiłku – od 220 mg% (12,2 mmol/l) oraz cukromocz dobowy większy od 30,0 g lub dodatni wynik testu na aceton są przeciwskazaniem treningu lub rekreacji związanej z wysiłkiem. Najpierw należy więc poprawić wyniki leczenia dietą i insuliną, a dopiero później korzystać z dobrodziejstwa wysiłku fizycznego.

Przy jakim poziomie cukru we krwi (glikemii) można bezpiecznie trenować lub uprawiać rekreację fizyczną ?

Według dość liberalnych wytycznych Amerykańskiego Stowarzyszenia Diabetologicznego (ADA) już przy glikemii niższej, niż 300 mg% (16,8 mmol/l) i nieobecności kwasicy ketonowej można podjąć trening, zachowując przy tym ostrożność i (nadzór lekarza) oraz często kontrolując poziom cukru we krwi. Natomiast należy powstrzymać się przed wysiłkiem, jeśli glikemia przekroczy 250 mg% (13,9 mmol/l) i występuje przy tym kwasica ketonowa.

Co mówią o optymalnym poziomie cukru we krwi doświadczeni sportowcy z cukrzycą typu 1 ?

Sportowcy z cukrzycą typu 1 – wymagającą wstrzyknięć insuliny – twierdzą, że są w najlepszej formie, gdy rozpoczynają treningi przy niższych stężeniach glukozy, tj. w granicach 70mg% – 200 mg%. Co uznaje się obecnie za najważniejsze w zaleceniach medycznych dotyczących ćwiczeń fizycznych u osób chorych na cukrzycę typu 1? Jeśli lekarz wykluczył wcześniej ryzyko powikłań makro- i mikronaczyniowych – chorzy podejmujący trening lub rekreację fizyczną powinni rozpoznać, jak zmienia się stężenie glukozy w ich organizmie w odpowiedzi na różne ćwiczenia fizyczne. W zależności od rozpoznanego poziomu cukru powinni nauczyć się pod okiem lekarza stosowania zmniejszonych dawek insuliny, jak też regulowania glikemii i zapobiegania niedocukrzeniu przy pomocy pokarmów bogatych w węglowodany.

Kiedy przed wysiłkiem fizycznym należy spożyć dodatkową porcję węglowodanów?

Przyjmuje się, że dodatkowa porcja węglowodanów jest niezbędna wówczas, kiedy stężenie glukozy we krwi przed podjęciem ćwiczeń fizycznych lub rekreacji jest niższe, niż 100 mg%.

Kiedy zastosujemy dodatkową porcję węglowodanów, a kiedy zmniejszenie dawki insuliny?

W przypadku wysiłku ograniczonego do 45 minut – zwykle wystarczającym jest spożycie dodatkowych węglowodanów, np. kanapki przed biegiem treningowym, czy grą w piłkę. Jeśli jednak wysiłek jest dłuższy, szczególnie zaś, jeśli jest przy tym intensywny – wówczas nie wystarcza samo spożycie węglowodanów. W takich przypadkach konieczne jest zmniejszenie dawki insuliny przed wysiłkiem.

Jak sobie poradzić z nieoczekiwanym wysiłkiem?

Co zrobić, jeśli chory na cukrzycę typu 1 wstrzyknął już sobie zwykłą dawkę insuliny, zjadł obiad i w parę godzin później zapragnął wybrać się na pieszy lub rowerowy parogodzinny spacer? Otóż, dawki wstrzykniętej insuliny już nie sposób zmienić. Należy więc zmierzyć stężenie glukozy we krwi i jeśli poziom cukru jest mniejszy, niż 140 mg% (7,7 mmol/l) – przed spacerem powinno się zjeść dodatkowy posiłek. Trzeba też zabrać ze sobą odpowiednią ilość pokarmu bogatego w węglowodany (kanapki, itp.), jak też płynu osłodzonego cukrem dla ewentualnego uzupełnienia węglowodanów w czasie spaceru lub po jego zakończeniu.

Czy niekiedy niezbędna jest modyfikacja dawki insuliny?

Tak. Choć redukcja dawki insuliny zależy od dotychczasowego zapotrzebowania organizmu, sprawności fizycznej, rodzaju wysiłku, itp. – to przy podejmowaniu długotrwałej czynnej rekreacji (całodniowych wycieczek pieszych i rowerowych), gier, długotrwałego treningu ogólnym zaleceniem jest zmniejszenie o 30–50% ilości wstrzykiwanej insuliny.

Jak zmodyfikować dawkę insuliny wobec podjęcia długotrwałego wysiłku np. całodziennych, wielodniowych wędrówek po górach?

Już od pierwszego dnia wędrówek należy rano zmierzyć stężenie glukozy we krwi i wstrzyknąć sobie połowę należnej dawki insuliny. W południe i wieczorem – również należy zmierzyć poziom glukozy i wstrzyknąć połowę dawki insuliny. Następnego dnia stosujemy ten sam schemat, z tym, że zmniejszamy dawkę insuliny – tylko o 30% wobec porcji wyjściowej, jaką zwykle zużywamy przed intensywnym wysiłkiem. Dawki insuliny o szybkim działaniu oraz o opóźnionym działaniu zmniejsza się proporcjonalnie w tym samym stopniu. Powyższy schemat jest wzorcem ogólnym – toteż zawsze lepiej mieć przy sobie glukometr i na podstawie bieżących pomiarów poziomu glukozy we krwi – korygować dawkowanie insuliny oraz obfitość i częstość posiłków bogatych w węglowodany.

Czy chory na cukrzycę typu I – wymagającą wstrzyknięć insuliny – może uprawiać sport wyczynowy?

Tak, może, ale decyzja należy zawsze do lekarza, który musi ocenić ogólny stan zdrowia takiej osoby.

Czy są jakieś sporty niezalecane przy tej chorobie?

Niestety są takie dyscypliny, w których hipoglikemia stanowi zagrożenie dla życia. Należą do nich: pilotaż, skoki na spadochronie, alpinizm, nurkowanie, pływanie na otwartych akwenach (morzu, jeziorze, rzece). W niektórych sportach np. pływaniu w basenie niebezpieczeństwo można częściowo zażegnać poprzez asekurację osoby towarzyszącej i ratownika.

Na czym powinno polegać przygotowanie do uprawiania ćwiczeń fizycznych i czynnej rekreacji chorych na cukrzycę typu 1, wymagającą wstrzyknięć insuliny?

Jak już mogliśmy się zorientować – na niektórych chorych z cukrzycą typu I podejmowanie długotrwałego wysiłku fizycznego, w tym np. regularny trening może wpływać niekorzystnie. Toteż podjęcie ćwiczeń fizycznych i rekreacji powinno być poprzedzone analizą diety oraz szkoleniem dotyczącym odpowiedniego jej stosowania wobec różnych rodzajów wysiłku fizycznego. Podobna analiza i szkolenie powinno dotyczyć modyfikacji dawkowania insuliny, pod kątem planowanego wysiłku i jego intensywności. Najlepiej, aby osoby, które dotąd nie miały doświadczeń pod tym względem przeszły specjalne przeszkolenie pod okiem lekarza.

Jakich rygorów powinni przestrzegać uprawiający rekreację i sport chorzy na cukrzycę typu 2, niewymagającą wstrzyknięć insuliny?

Chorzy na cukrzycę typu 2 nie muszą przestrzegać tak ścisłych zaleceń co do zachowania prawidłowego stężenia glukozy we krwi podczas wysiłku fizycznego, jak osoby leczone insuliną. Wystarczy zmierzyć poziom glukozy – przed podjęciem ćwiczeń, czy rekreacji fizycznej - i po zakończeniu. Chorzy ci na ogół nie potrzebują dodatkowej porcji węglowodanów, aby zapobiec hipoglikemii wysiłkowej i po wysiłku, jednak ewentualności takiej nie można wykluczyć. Toteż dobrze jest kontrolować glikemię przy pomocy glukometru i w trakcie długotrwałych ćwiczeń i rekreacji być przygotowanym na redukcję powstałego niedocukrzenia przy pomocy pokarmu lub napoju bogatego w węglowodany. Zwłaszcza, że stosowanie niektórych leków hipoglikemizujących o długim okresie działania wiąże się z pewnym ryzykiem niedocukrzenia (hipoglikemii) po zakończeniu wysiłku. Warto tutaj zauważyć, że nowoczesnym lekiem, który znacznie ogranicza ryzyko wystąpienia hipoglikemii jest dostępny od niedawna w Polsce glimepiryd.

---

Cukrzyca a Zdrowie - magazyn medyczny

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Przechowywanie żywności w lodówce

Autorem artykułu jest Quality Food


Prawidłowe zapakowanie oraz ułożenie produktów żywnościowych w lodówce, gwarantuje ich większą trwałość oraz pozwala zachować świeżość, aromat i wartość odżywczą.

Przede wszystkim nie można przeładowywać lodówki żywnością, aby zapewnić odpowiednią cyrkulację powietrza, a tym samym świeżość przechowywanych produktów. Ilość żywności przechowywanej w lodówce powinna odpowiadać naszemu bieżącemu zapotrzebowaniu. Jeżeli chcemy zrobić zapasy na dłużej, to powinniśmy wykorzystać do tego celu zamrażarkę.

Biorąc pod uwagę rodzaj przechowywanej żywności oraz fakt, że temperatura w komorze chłodniczej jest zróżnicowana, rozkład produktów w lodówce powinien przedstawiać się następująco:

- gotowe potrawy (zupy, sałatki) oraz sery, wędliny, mleko, śmietana, wędzone ryby, torty i ciasta z kremem – środkowe półki (temperatura ok. 4 - 5 stopni C)

- jogurty, kefiry , otwarte dżemy, przetwory owocowe i warzywne – górne półki (6-8 stopni C)

- produkty nietrwałe: surowe mięso, świeże ryby, owoce morza – najniższa półka (ok. 2 stopni C)

- warzywa i owoce oraz sery dojrzewające - szuflady lodówki (ok. 10 stopni C)

- słoiki z musztardą, chrzanem, sosy, oliwa , kiszonki, jaja, masło (do bieżącej konsumpcji) - boczne półki (temp. ok. 15 stopni C).

Jeśli chodzi o warunki przechowania warzyw, owoców oraz jaj w warunkach chłodniczych, to jest kilka wskazówek, które warto zapamiętać.

Warzywa i owoce przed włożeniem do chłodziarki powinny być uprzednio umyte i wysuszone. W lodówce nie powinny być przechowywane owoce dojrzewające (np. banany), gdyż mogą ciemnieć w warunkach niskiej temperatury. Zielonych warzyw (sałata, ogórki, brokuły) nie można układać w sąsiedztwie owoców, które wytwarzają etylen (tj. pomidory, jabłka, gruszki), gdyż przyczyniają się do żółknięcia wspomnianej sałaty czy ogórków. Owoce i warzywa cechujące się większą trwałością (jabłka, ziemniaki, burki), najlepiej przechowywać w spiżarce.

---

Ewa Świętochowska

Doradca żywieniowy Quality Food

www.qualityfood.pl

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl